Umræðustjórnmál og fylgistap

Ég er svo innilega sammála bloggi Þórarins Eldjárns (sem ég er nýfarin að lesa) þar sem hann ræðir um þingumræðu um málefni RÚV. Þar segir hann:

,,Á undanförnum árum hefur borið nokkuð á sérkennilegri lýðræðisumræðu sem gengur út á það að því meiru sem hinn allra minnsti minnihluti fái að ráða, þeim mun meira sé lýðræðið þar með orðið. Og svo á hinn bóginn: Því stærri meirihluti sem er fyrir einhverju tilteknu máli, þeim mun minna lýðræði. Samkvæmt þessum kokkabókum hlýtur td. stofnun lýðveldisins 1944 að hafa verið hrikalega ólýðræðisleg. Þetta er kallað meirihlutaofbeldi og þykir skelfilega ljótt. Ég get svo sem alveg tekið undir það að allt ofbeldi er slæmt. Af tvennu illu kýs ég þó frekar meirihlutaofbeldi en minnihlutaofbeldi."

Sú lýðræðisumræða sem Þórarinn er að vísa á sér rætur að rekja í málflutning Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, Stefáns Jóns Hafstein og Dags B. Eggertssonar. Þessir aðilar hafa notað í gegnum árin frasa eins og umræðustjórnmál, sjálfstæð stjórnsýsla, lýðræðislegir stjórnunarhættir og fleiri þessum líkum. Íslendingar hafa tekið þessum frösum ágætlega en ekki greint nákvæmlega hvað þeir fela í sér. Þessir frasar hafa hins vegar hentað sérstaklega vel fyrir ofangreinda einstaklinga í meirihluta, þ.e. að láta þannig líta út að þeir taki lýðræðislegar ákvarðanir og að stjórnsýslan starfi án þess að stjórnmál hafi þar bein áhrif. Þetta hentar hins vegar alls ekki í stjórnarandstöðu eins og RÚV málið sannaði. Gísling minnihlutans á umræðu um hvort útvarp og sjónvarp eigi að vera sf., ehf. eða ohf. endurspeglar vel hversu innantómur frasi umræðustjórnmál eru. Fylgistap Samfylkingarinnar er án efa beintengt endalausum umræðustjórnmálum.